Sport = struggles

Het was donderdagavond en dat betekent, Body workout. Op naar de sportschool om al die spieren even lekker te pijnigen. Lé had in eerste instantie geen zin, maar uiteindelijk

liet ze zich meeslepen naar de sportschool.

‘Three times a charm’ is een aardig bekende Engelse uitspraak. Toen we de attributen voor de body work out bij elkaar pakte wist ik al dat het foute boel was. We hadden nodig: steps, een roze elastiek, een matje én een body bar. Dat zijn er vier, puur kut dus. Shit. is. going. down.

En ik had geen ongelijk, spier na spier werd de grond in geboord. Maar Lé en ik gaven niet op, bij elke oefening moesten we per se de zwaarste kiezen. ‘Daar ga je spijt van krijgen’. meldde de instructrice. Waarschijnlijk had ze wel een punt.

Op de fiets terug begon Lé al te klagen over haar

spierpijn.

‘Ik kan mijn stuur niet eens vasthouden’. Klonk het naast me. ‘Há ik heb nergens last van, pieperd!’

Maar eenmaal thuis piepte ik wel anders. Ik wilde Lé een aardbei aanreiken en kreunde van de pijn. Ja, je hoort het, een aardbei. Geen zwaar gewicht, 20 kg zandzak of te dikke puppy, nee een aardbei. ‘Karma.’ meldde Lé en ze schaterde het uit.

Jaa heel grappig, ik met mijn grote mond altijd

Maar geen zorgen, volgende week zitten we gewoon weer bij de body workout.