Back to life, back to reality
Zondagochtend kwam ik doodmoe terug van mijn reis. Mijn beste broeder en schoonzus haalde me op van het vliegveld, op door het natte Nederlandse weer naar huis. Het eerste wat ik deed toen ik thuis kwam? Een cracker met pindakaas en hagelslag eten natuurlijk! Aangezien ik van mijn jetlag af wilde komen leek het mij niet verstandig om mijn bed in te gaan, dus stortte ik me zo snel mogelijk op de volgende overwinning: kraanwater drinken. Vol blijdschap keek ik naar mijn gevulde glas, ik was zo blij dat ik meteen een foto stuurde naar mijn ouders: KIJK NOU!
Mijn school vond het niet nodig om mij nog even te laten nagenieten. ‘Je hebt je meldingsformulier nog niet goed ingevuld.’ werd er maandag al door mijn oor getetterd. Wie heeft er nou geen hekel aan maandagen?
Donderdag stond in het tekenen van de zenuwen. En niet gewoon een beetje zenuwen, nee, zwetende-handpalmen-trillenopjebenen-zenuwen. Het was tijd voor mijn herkansing. En niet zomaar een herkansing, mijn laatste puntjes van mijn tweede jaar konden binnengesleept worden. Alles was afhankelijk van een stom rollenspel en dat noemen ze dan een tentamen. Gelukkig moest ik het rollenspel doorlopen met 3 zenuw pezende klasgenoten, samen lijden is veel fijner.
Tien minuten na de toets had ik mijn ouders aan de telefoon. Hoe mijn toets gegaan was, vroegen ze. Nou dat heb ik ze verteld, ik heb gevloekt en getierd dat het belachelijk was dat dit een manier was om iets te toetsen en dat ik dit stomme vak dan volgend jaar over moest doen. Uiteindelijk bleek dat ik hem had gehaald, al die opgekropte frustraties voor niks.
Het volgende weekend was een heus feest. Zaterdag was ik eindelijk weer herenigd met Yara (na 6 belachelijk lange maanden). Na elkaar 5 minuten plat geknuffeld te hebben op het station hebben we nog 6 uur de tijd gehad om blij rond te huppelen en bij te praten. Maar dit was natuurlijk lang niet genoeg. Voor iedereen die Yara niet kent, ze is blond, blij, grappig en ze gaat over de adoptiepapieren. Adoptiepapieren??? Ja adoptiepapieren. Yara heeft afgelopen jaar besloten dat wij een familie vormen, dus als er een man bij wilt, moet die gescreend worden en word er door Yara besloten of hij geadopteerd mag worden. Een ware selectie zit erachter….Dat dénk ik tenminste, ik ben er nog niet uit hoe het helemaal werkt…
Weer thuis komen is natuurlijk altijd fijn. Je ziet je familie en vrienden weer, katten, eigen bed en je eigen eten. Gek genoeg stond ik vandaag te springen omdat ik eindelijk weer mocht werken. Soms blijf je wel momenten van heimwee houden naar je vakantiebestemming. Toen ik op Utrecht centraal liep dacht ik met weemoed terug aan Bali, waar niemand rondrent met haast en waar niemand ook maar ergens op tijd lijkt te hoeven zijn.
Nu wordt het weer tijd voor het echte leven. Stage (whoehoe!) en school zijn weer begonnen en de wekker moet weer netjes op tijd gezet worden. Wat een vreselijk geluid.
