Eiland hoppen
Met nog een paar dagen te gaan komt mijn reis bijna tot een eind.
Na gevochten te hebben tegen een buikgriep (met chips, cola en wat antibiotica) stapte ik vorige week zaterdag met mijn reisgenootje Megan op de boot naar het bruisende Gili T. We hebben hier ons heerlijk vermaakt met vooral veel niks doen. We hebben samen dapper een poging gewaagd om te gaan paddleboarden, waarbij ik na 3 keer gracieus onderuitgaan bedacht dat zitten en peddelen ook een prima optie was.
Onze volgende stop had Gili Air moeten zijn....als ik niet perongeluk een accommodatie in december geboekt had. Woopsie daisies....
Next stop Gili Meno! Hier was geen moer te beleven maar toch hadden we de grootste pret. We kwamen erachter dat er geen toerist te bekennen was en al lachend struikelde we over kippen, geiten en koeien die overal en nergens liepen.
Na een nachtje slapen op Meno gingen we door naar Gili Air. Nou wat meer air in onze kamer was fijn geweest. Het was er snikheet zonder airco en onze kamergenoot was net terug van een hike op de Rinjani en liet haar schoenen in de kamer staan. Pfew...
We merkten op dit eiland dat we de tijd een beetje kwijt raakte. Na een pittige discussie (is het woensdag of donderdag?!) kwamen we erachter dat het vrijdag was. Zo hoort het op vakantie.
Op Air hebben we nog wat geluierd en rondgehobbeld. Na twee nachten vonden we het tijd om terug te keren naar het vaste land, padang bai was onze volgende bestemming.
We waren er net twee uur toen we besloten dat het tijd werd om op het volgende eiland te kijken, Nusa Penida!
De hele dag bestond uit wachten en reizen. De boot zou om 12 uur er zijn maar kwam na half 2 pas aanzetten. We hebben de tijd gedood met een potje kaarten met wat locals. Na drie potjes kreeg ik het voor elkaar niet meer als een loser te verliezen, maar de locals eindelijk in te maken!! Dit zorgde voor wat respect, en terecht.
Nusa Penida bleek een geweldig eiland zonder toeristen. De eigenaar van het pension was de aardigste man die ik in de afgelopen 3 weken heb ontmoet. Hij bracht ons naar een café om te eten, haalde zijn moeder (en een kersverse pluisbal puppy) op en bracht ons naar zijn ouderlijk huis. Hier kregen we een rondleiding door de tuinen. Ik bewonderde de tempels en altaren toen ik uit mijn gedachten schrok door een heftig gegil en geknor. Inderdaad er stond een gigantisch zwijn in de achtertuin. De eigenaar legde uit dat wij de eerste toeristen waren die het varken zag, het arm ding kreeg duidelijk de schrik van zijn leven.
De eigenaar kondigde zijn neef aan die de tuin in kwam lopen. Megan had het neef gedeelte even gemist en schrok zich wild toen ze de machete in zijn hand zag. Niks aan het handje, meneer sprong prompt in de boom om verse kokosnoten voor ons te halen.
Kortweg mooi eiland en gastvrije mensen, enige nadeel was dat we te kort hadden geboekt.
Onze volgende stop was het eiland Nusa Lembongan.
Na van een heftige schrik te zijn bekomen (ik dacht dat ik bedbug beten had maar het bleek toch een allergische reactie, woops) ging ik met Megan naar de plaatselijke supermarkt.
"Do you want a lollipop?" Vroeg ze, terwijl ze mijn lievelingssmaak op de kassa legde en ikbedacht me hoe fijn het was om met iemand te reizen die gewoon weet dat je een lolly wilt én ook nog precies weet welke lolly je wilt. Prachtig.
