Het einde van mijn avontuur
De laatste dagen in Bali bracht ik door met Megan in Sanur, waar we op donderdagavond (onze laatste avond) doorbrachten met lekker eten, ijsjes en cocktails. Voor ik het wist was het vrijdag. Vrijdag….Daar zat ik dus nog echt niet op te wachten. Vrijdag betekende mijn laatste dag vakantie. Zaterdag moest ik mijn koffer pakken en het vliegtuig instappen. Alles in mij riep: hier ben ik nog niet klaar voor, ik wil blijven!! Hoe is het in hemelsnaam zo snel gegaan?
Ik slenterde de gevreesde vrijdag nog wat rond in Ubud voor ik het tijd vond om naar mijn laatste accommodatie te gaan. Ik had bedacht dat ik mijn laatste nacht in luxe zou doorbrengen. Een eigen hutje met een mooie kamer, een lekker bed en natuurlijk een bad. Een van mijn geweldige collega’s had me een plekje in Ubud aangeraden. Ik kreeg er zelfs een filmpje bij waarin stond uitgelegd hoe ik er moest komen. Luuuxee!
Vol goede moed ging ik onderweg naar mijn accommodatie. De buitenkant zag er veelbelovend uit, een mooie groene tuin met leuke bankjes en een vijver. De zon ging onder, de vogeltjes, floten, het ware paradijs!
Al gauw werd ik weer teruggebracht naar de realiteit toen ik mijn huisje binnen stapte. Was dit het? Een slecht aangeklede kamer en het bad zag er uit alsof iemand was vergeten het zand er uit te halen. Toen ik het er uit probeerde te spoelen gebeurde er echter vrij weinig, niks dus. Lekker dan.
Oké, dacht ik, vanavond geen bad, maar lekker op tijd naar bed en uitgerust de volgende ochtend naar huis.
Ook dit feestje ging niet door. Het bed was serieus het slechtste bed waar ik in die 4 weken op had gelegen en het kussen had net zo goed een baksteen kunnen zijn. Toen ik eenmaal in slaap viel schrok ik om half 4 ’s nachts wakker van gepiep en geknaag. Verward probeerde ik het geluid te plaatsen. Is dit nou serieus? Wat was het en waar kwam het in hemelsnaam vandaan? Toen ik wat hoorde rennen over het bamboe plafond boven mijn hoofd schoot ik naar het lichtknopje. Ik ging zo snel mogelijk weer liggen en trok mijn dekens tot onder mijn kin. Wat was het? Eekhoorns misschien? Hebben ze eekhoorns in Bali? Wat nou als het geen eekhoorns zijn?! Ratten… Grote ratten zo te horen. Ah neeee…..Wat als ze besluiten naar beneden te komen? Wat als ze al beneden zijn? Straks zitten ze onder mijn bed? STRAKS ZITTEN ZE AL OP MIJN BED!
Ik pakte mijn telefoon in de hoop dat er iemand was om mij te steunen. Gelukkig was Yara wakker, die zat aan de andere kant van de wereld in Amerika. JAAAA BELLEN! Al gauw had ik haar aan de telefoon. Vermoeid vertelde ik van het nare bed en de knaagdieren. Het was fijn om haar even te horen maar nadat ze mij een verhaal vertelde over een rat die over haar gezicht had gelopen had ik lichtelijk spijt. En dat moest mij helpen om in slaap te komen? Hoe dan?
De volgende ochtend werd ik wakker en strompelde en struikelde ik mijn bed uit. Mijn rug en nek waren helemaal stijf. Ik had nu al zin in mijn vlucht… Eigenlijk moest ik mijn collega dankbaar zijn. Alle vezels in mijn lichaam die eerder schreeuwde: IK WIL NIET NAAR HUIS, waren lichtelijk gekalmeerd en zeiden: Ik ga niet dood als ik overmorgen in mijn eigen bed slaap.
Een uur nadat ik wakker was werd mijn ontbijt naar mijn kamer gebracht. De banana pancakes verbeterde mijn stemming en rond 11 uur vertrok ik (weer) met goede moed naar het vliegveld.
Little did I know dat mijn vlucht zo’n ramp zou worden. In het eerste vliegtuig kreeg ik een kip pasta maaltijd. Ik vond de kip er een beetje vreemd uit zien maar dacht: acht, 4 weken Bali overleefd, dit is een vliegtuigmaaltijd wat kan er gebeuren? Dom, dom, naïef mens. De volgende twee vluchten (15 uur) bracht ik ziek zwak en misselijk door. Aan het einde van mijn vlucht begon ik me door veel water en de goede zorg van het vliegtuigpersoneel beter te voelen. Toen ik hoorde dat we gingen landen kon ik wel juichen....Tooootdat ik het weer zag. Keiharde regen spetterde tegen de ramen van het vliegtuig. ‘NEE, ga terug omhoog, terug naar 30 graden!’ dacht ik. Het vliegtuig had duidelijk geen telepathisch vermogen en luisterde niet. Dat stomme ding bleef gewoon dalen. Heb ik weer.
Met het gehobbel van een landend vliegtuig kwam mijn avontuur tot een abrupt einde. Terug naar de realiteit.
Ik heb een onwijs leuke tijd gehad en kan me nu niet meer voorstellen dat ik ooit zenuwachtig was geweest om in mijn eentje te gaan backpacken. Nu zit ik thuis en plan ik mijn volgende zomer. Ik heb de kriebels te pakken.
