Voetbalstruggles

Het cursus seizoen bij de sportschool van de Radboud is weer begonnen! Ik zag de voetbalcursus die ik voor de zomer ook heb gevolgd er weer tussen staan… met nog maar een paar plekken vrij. Binnen twee seconden stond ik ingeschreven. Há mijn plek.

Afgelopen maandag was mijn eerste les. Ik scheurde vanuit stage op mijn scootertje en rende naar het veld toe.

‘Zo, jij kon het niet missen hea?’ lachte de coach naar me. ‘Voor geen goud.’ lachte ik hem grijnzend toe. Ik zag wat bekende gezichten en stelde me voor aan de rest.

Voor de zomer was dit een les met een overvloed aan meiden. Dit keer waren we met een zielig aantal van 4. Teleurstellend. De rest van de groep bestond uit een stuk of 14 mannen.

De coach dacht blijkbaar dat we nog pubers waren van 16 en besloot hier een leuk spelletje van te maken. Hand in hand partijtje spelen. Natuurlijk mocht je niet je partner kiezen maar werd je gekoppeld. En niet zo maar gekoppeld, nee coach was echt voor dr. Love aan het spelen. Hier had ik dus echt geen zin in.

Hij koppelde de meiden één voor één aan een jongen. Hij ging de meiden in het rijtje af en gaf ze een vestje, daarna riep hij een jongen erbij. Toen het meisje links van mij aan de beurt was, keek hij naar haar, blikte naar de jongen naast mij en besloot dat het geen match was. Hij gaf het vestje aan mij en hand en hand liep ik het veld op met mijn match. Het andere meisje werd niet gekoppeld aan de volgende jongen in de rij, maar aan eentje die hij uit had gezocht. Godzijdank was mijn match onwijs aardig.

‘Dit is wel ongemakkelijk of niet?’ vroeg mijn partner. No shit Sherlock, dit doe ik anders elke dag, handje vasthouden met vreemde. Ik besloot dat ik dit niet hardop kon zeggen en antwoordde: ‘Mwuah beetje wel, maar dat we dit hebben uitgesproken is een goede eerste stap.’ Gelukkig kon hij daar wel om lachen. Naast het feit dat het wat ongemakkelijk was, was het ook nog is 29 graden, niet echt het weer om handjes vast te houden. Lekker klef dus.

Om het ons niet te moeilijk te maken bleven we een beetje achterin hangen zodat we elkaar niet alle kanten op zouden trekken. Dit bleek een prima techniek, we kletsten wat af, hielden af en toe een bal tegen (of niet.. oeps 0-1) en het begon al gauw minder ongemakkelijk te worden. Coach had dit blijkbaar door en bedacht dat dit zeker niet de bedoeling was. Hij keek onze kant op en riep: ‘Ik zie al wat leuke stelletjes rennen hoor!’ Nee top dit..bedankt.

Na het partijtje, wat we natuurlijk wonnen, was het nog niet klaar met het ongemak. We moesten oefeningen doen waarbij we op elkaar moesten leunen, benen op moesten tillen en verzin het maar zonder uit balans te raken. Gelukkig verliep het allemaal redelijk soepel en zette ik mezelf voor de verandering niet voor lul. In plaats van plat op het gras te gaan liggen bleef ik zowaar overeind staan.

Ook mijn voetbalskills waren duidelijk verbeterd. Het meisje wat in het goal stond kende ik nog van het vorige seizoen. Dat was een echte pro. Ze schopte de bal naar mij, ik nam hem aan en paaste hem door. ‘WOW, zag je dat?’ riep ik blij. ‘Je raakte de bal niet kwijt!! Wat goed! Ik zie verbetering.’

De rest van de training huppelde ik trots als een pauw het veld over. Ik hield nog een bal tegen ook. Wauw.