Newcastle adventure time
Het was weer eens tijd voor een stedentripje. Met een vriendin het internet afgespeurd (lees ik speur, zij keurt goed) naar een leuke/goedkope bestemming in Engeland.
Uiteindelijk kwamen we uit op Geordie Shore home, Newcastle, whey aye man!
Ons hostel was niet helemaal wat we hadden verwacht. Typisch, het hostel had alleen de foto’s van hun duurdere mooie kamers online gezet, niet die van onze slaapzaal. Over smart advertising gesproken.
We hebben wat onrust gehad van een dronken Geordie man, een snurkende Ier en een Spanjaard die zich kapot schrok van de laatste Game of Thrones aflevering (wat bij mij weer 3 jaar van mijn leven kostte).
De dronken Geordie man is vertrokken en kwam niet meer terug om zijn spullen op te halen? Ja er staat inderdaad een vraagteken, want we hebben nog steeds geen idee van welke mysteryman die spullen en dat bed nog waren. De snurkende Ier werd wakker gemaakt door het geschater van Leo en mij, nadat de poging van een wanhopige Duitser mislukt was. Wat ik aardig knap vond aangezien hij zijn bed alle kanten op aan het schudden was. En de Spanjaard zorgde bij mij alleen maar voor meer onrust want wat was er in hemelsnaam gebeurd?! Ik moet hier waarschijnlijk even bij benoemen dat ik nadat ik 5 minuten thuis was maar meteen ben gaan kijken en zijn reactie volledig terecht vind.
Naast de avonturen in het hostel moesten we natuurlijk ook het nachtleven van Newcastle verkennen. We begonnen met onze kalme Nieuw-Zeelandse hostelgenoot bij een cocktailbar. Jammer genoeg hadden we de memo met de dresscode niet gekregen. 5 lagen make-up, hoge hakken en korte jurkjes. Daar stonden we dan als lange Hollanders, in onze mooie spijkerbroeken en sneakers. ‘Wot is that?!’ vroeg een Engelsman, al wijzend naar onze sneakers. We probeerde hem vriendelijk uit te leggen dat dit het veel makkelijker maakte om te dansen…. Jammer genoeg werd dit ook niet helemaal begrepen aangezien wij de enige meiden waren die ook daadwerkelijk dansten. Oeps, so much for blending in.
Het blending in gedeelte werd er niet beter op toen we melig als een stel kalkoenen door de stad liepen. Ja we waren melig en niet dronken, ik weet niet eigenlijk of dit het wel beter maakt..?
Vervolgens ging ik zo op in mijn rol dat ik ook naar mensen toe liep als een kalkoen. Leo pakte al snel haar telefoon bij om dit geweldige moment te filmen. De druk werd me echter te groot en al schaterende riep ik dat ik niet meer durfde. Twee seconden later lag ik bijna in een spagaat omdat ik uitgleed over het enige hamburgerbakje wat in heel Newcastle op de grond te vinden was. Just my luck. Gelukkig leverde dit geweldig filmmateriaal op waar Leo zich over 50 jaar nog mee kan vermaken.
We hebben natuurlijk ook nog wat cultuur gesnoven. De eerste twee dagen bestonden uit de stad verkennen, bij Jamie Olivers restaurant eten (jam) en shoppen. Heel veel shoppen. De derde dag wilden we de stad uit, Hadrian’s wall en Bamburgh castle leek ons een leuk tripje. We werden te laat wakker om naar Bamburgh te gaan en Hadrian’s wall bleek aan deze kant van de kust vrij weinig voor stellen, lekker bezig dus. Uiteindelijk zijn we beland in een typisch Engels kustplaatsje, waar we terecht kwamen in een winkelcentrum in een kerk, wat verder niet verontrustend is.
De tweede dag hadden we niet veel meer succes. We wilden naar Edinburgh maar kwamen erachter dat het 90 euro kostte (minstens) voor een retourtje, dikke doei. Een aardige man aan de ticketbalie wist ons te vertellen dat Durham ook erg leuk was, twaalf minuten en de trein en maar 7 pond per persoon. Halloooo Durham.
Durham, Durham...Durham….hmmm die naam zegt mij iets. ‘Leo misschien ben ik hier wel al is geweest’.
Durham bleek een ouderwets stadje te zijn met een enorme kathedraal en een kasteel.We kwamen er niet helemaal achter hoe we bij de kathedraal konden komen. Een man wees ons de weg. ‘....left, around the corner….. Potter……………………..’. Je kan je voorstellen, dat het enige wat Leo, HP fan dat ze is, hier uit op maakte Harry Potter was. ‘HOORDE JE DAT HIJ ZEI HARRY POTTER!’ De Harry hoorde ik niet en ik probeerde haar te bedaren door te zeggen dat hij vast wat anders bedoelde.
Via een pad langs de rivier kwamen we uit bij de kathedraal. Bij elke pas die ik daarbinnen zette vroeg ik mij steeds meer af of ik hier niet toch al was geweest. We keken naar de binnenplaats en ja hoor. Harry Potter. Leo werd gek van enthousiasme, en als ik eerlijk ben vond ik het ook best wel geweldig. We waren per ongeluk in kathedraal beland waar een deel van de Harry Potter film werd opgenomen. Hoe kregen we het voor elkaar….
Beste stedentrip ooit. Random stad, random uitjes, random gekkigheid.
